Already many years Bahay Aurora is receiving every month several boxes of meat (pork, chicken) from Willy and Teng Baldonado.
Their company is called ‘Mother&Daughter’ and they are one of the biggest importers of meat in the Philippines.
This meat is such a big help to us. We really appreciate their monthly donations.
Thank you so much Willy and Teng, God will always bless you and your family for taking care of the needy.
‘Let all things be done in Love’.
Ghie onze maatschappelijk werker (3e foto) heeft nog steeds regelmatig contact met Marilou (eerste foto), Marvin (2e foto), Eric (3e foto), Grace (4e foto). Deze keer hadden ze een groepsgesprek met 20 ex-bewoners. Ze beschouwen elkaar echt als familie en er worden dingen besproken zoals het krijgen van bepaalde documenten, Corona nieuws of in het geval van Marvin die ook een kind heeft, hij wil graag naar het buitenland. Marvin werkt voor een bouwbedrijf in Manila (als chauffeur en manusje van alles). Marilou (zij is huismoeder en past op haar twee kinderen, haar man werkt in een winkel) vindt naar het buitenland gaan maar niks en zegt dat hij bij zijn gezin moet blijven. Zij heeft ook een gezin en er wordt gesproken over Covid 19, de delta variant en alle gevaren waar de Filipijnen momenteel mee te maken heeft. Hoe te overleven zonder werk. Allemaal heel ingewikkeld en Ghie is na al die jaren een soort baken in de branding geworden, hier kunnen ze hun vragen en zorgen kwijt. Ghie is als een grootmoeder voor hun kinderen. Zo leuk! Erik werkt in de Mall in een winkel en Rodel als technisch controleur van elektrische apparaten in dezelfde winkel. En woont nog steeds in Morong samen met zijn broer. Dit geeft echt voldoening en nu, na al die jaren kun je ook het belang zien dat medewerkers lang bij Bahay Aurora blijven werken, de band met de kinderen is voor altijd, tenminste met een aantal. Er zijn natuurlijk ook kinderen die geen behoefte hebben aan contact. Nu komt de waardering en het gevoel dat we familie van elkaar zijn. Marvin zou ik graag een baan geven, het is nog even afwachten of hij echt naar het buitenland gaat want anders heeft het geen zin maar die baan kan hij zo krijgen. Grace, de onderste foto, ze werkt in Taytay als huishoudster. Haar kind is bij haar man in Binnangonan. Ook zij is altijd van de partij als de groep contact heeft met elkaar, meestal elke zondag.
Je merkt aan deze kids echt dat ze iets hebben meegekregen van Bahay Aurora waar ze de rest van hun leven voordeel van hebben. Messenger is wat ons betreft een geweldig medium om de kinderen te blijven volgen, ze hebben vaak geen geld om te reizen. Een paar weken geleden hadden we ook contact Joy Ann, ze was ziek en we hebben haar geld gestuurd. Het zijn vaak vluchtige contacten maar het is wel erg leuk dat we als we willen gemakkelijk contact kunnen leggen. Momenteel volgt Maritess een opleiding als groepsleider en ze gaat in ieder geval stage lopen bij ons en wellicht kunnen we haar ook een baan geven in de toekomst. Het is heel leuk om af en toe te horen hoe het met onze ex-bewoners gaat. We hebben besloten dat zodra Corona het toelaat we een reünie van ex-bewoners gaan organiseren. Daar zien we echt naar uit.
In Augustus 2020 brak er brand uit in een krottenwijkje niet ver van Bahay Aurora ergens in de bergen waar de armste mensen wonen. Door de brand waren er gelijk 12 families dakloos, zo vlak voor de natte moesson was dat echt een drama temeer omdat er 21 kinderen bij betrokken waren. Gelukkig waren er geen slachtoffers behalve een man met derde graad brandwonden. We hebben hem met medicatie kunnen helpen en hij is helemaal genezen. Op zich een wonder omdat dit soort grote brandwonden vaak infecties tot gevolg hebben. Het was buitengewoon ingewikkeld om deze mensen te helpen. De Filipijnen zit net als de rest van de wereld midden in de corona pandemie met dit verschil dat er op de Filipijnen nog nauwelijks mensen gevaccineerd zijn. De overheid probeert door allerlei blokkades op reizen de besmettingen zoveel mogelijk te beperken maar dat lukt maar mondjesmaat. Door die blokkades was het heel lastig deze woonwijk te voorzien van materiaal om de wijk te herbouwen maar ook al zitten Arlene en ik momenteel op 10.000 km afstand, het is ons toch gelukt. Tijdens de bouw hebben we verschillende keren een voedselmissie gedaan voor deze mensen. Net voor de natte moesson 2021 heeft iedereen weer een dak boven zijn hoofd. De wijkbewoners zijn ons maar natuurlijk met name Bram en Mandy, de donateurs van dit project zeer dankbaar voor de hulp die zij hebben geboden.
Foto van na de brand en nu:
Op de Filipijnen vindt op dit moment weer een natuurramp plaats.
De TAAL vulkaan is bezig uit te barsten. Dat is altijd een proces van een aantal weken en je kunt nooit precies zeggen wanneer het gaat gebeuren en of het sowieso wel gaat gebeuren.
Het is een vulkaan die midden in een meer ligt. Meerdere keren zijn we met paarden naar de top van de vulkaan gegaan om in de krater te kijken.
Als je nu hoort dat de vulkaan weer op uitbarsten staat, dit is al de tweede keer dit jaar en zoveel mensen moeten evacueren dan raakt me dat wel. Het gaat om duizenden mensen afhankelijk van de grote van de uitbarsting.
Bahay Aurora ligt op ongeveer 80 km van de vulkaan en we hebben een brief gehad van de overheid dat iedereen zoveel mogelijk binnen moet blijven in verband met de grote hoeveelheid zwavel in de lucht.
Dat is geen gemakkelijke opgave wanneer je geen airconditioning hebt en de temperaturen buiten oplopen tot 40 graden Celsius, onder de golfplaten dakjes kan de temperatuur nog veel meer oplopen.
Maar ja, dit jaar hebben we al eerder een uitbarsting van de TAAL vulkaan gehad, we hebben verschillende tyfoons gehad en aardbevingen. Daarnaast hebben we onze ‘war on drugs’ die inmiddels heel veel slachtoffers heeft geëist, (de aantallen worden angstvallig geheim gehouden).
Met andere woorden de Filipijnse bevolking kan wel tegen een stootje.
Ook onze kinderen, ze zitten inmiddels al een jaar thuis en ook volgend schooljaar moeten ze waarschijnlijk thuis blijven. Leuk is anders maar we hebben eigenlijk minder conflicten dan voor corona.
Elk land heeft zo zijn eigen mentaliteit en die wordt gevormd door de omstandigheden. De mentaliteit van de Filipino’s is heel anders dan de Nederlanders , hier in Nederland gaat men voor het dragen van een mondkapje de straat op, men daagt de overheid voor het gerecht. Daar ondergaat men veel groter ongemak vrij gelaten. Iedereen is in survival mode en dat is al jaren zo en het zal nog wel heel lang zo blijven verwacht ik.
Op de Filipijnen wordt nauwelijks groente gegeten omdat de prijzen helemaal de pan uit reizen door de corona crisis.
De groente wordt voornamelijk gebouwd in het noorden van de Filipijnen. Het vervoer is in open Jeepneys, bij aankomst in Manila is reeds 20% verpieterd.
Dan wordt de groente verhandeld op een grote markt, hier komen inkopers vanuit de wijde omgeving en transporteren het naar lokale markten en ook naar Supermarkten.
Door Corona zijn er heel veel reisrestricties. Tegen de tijd dat de consument de groente koopt is al 50% verloren gegaan en is de prijs peperduur geworden.
We hebben prijzen van €11,- van een kilo witte kool, ook bloemkool wordt aangeboden voor boven de €10,-. Er is vrijwel niemand die zich dat kan permitteren. Het gevolg is dat de meeste mensen geen groente eten.
AFAS foundation heeft twee jaar geleden ons geholpen een groente-boerderij op te zetten. Van andere donateurs hebben we fondsen gehad om een aquaponics project te bouwen. Dat project loopt uitstekend en we eten al weer enige weken regelmatig waterspinazie. Inmiddels is de vis die we in dit aquaponics project kweken gereed voor consumptie en vandaag stond er voor het eerst vis uit eigen kweek op het menu.
Op bijgevoegde foto’s zijn alle producten van eigen kweek, ofwel van onze groenteboerderij dan wel van ons aquaponics project. Daar zijn we reuze trots op en we zijn AFAS Foundation en de andere donateurs dankbaar dat ze ons hebben ondersteund om dit project vlak voor en tijdens de coronacrisis van de grond te tillen. Het scheelt enorm in onze exploitatiekosten en onze kinderen krijgen altijd verse groente en nu ook verse vis die in super-schoon water gekweekt wordt zonder toevoegingen van antibiotica en dergelijke.
Na bijna 4 jaar keihard studeren naast haar werk en middenin een corona crisis heeft Ghie gisteren haar licentie als Maatschappelijk werker in ontvangst genomen, de kroon op haar werk.
Ghie werkt al vele jaren voor ons als ‘ Houseparent’ en had behoefte aan verandering, een nieuwe uitdaging.
De lat om Maatschappelijk werker te worden op de Filipijnen ligt erg hoog. Het is zeker geen gemakkelijke studie en al helemaal niet als je thuis ook nog een gezin met kinderen hebt die je moet beschermen tegen corona wat in de wijk waar zij woont volop slachtoffers heeft geëist.
Ze kent Bahay Aurora heel erg goed en we hopen dat ze tot haar pensioen bij ons blijft werken als Maatschappelijk werker.
We zijn trots op Ghie en wensen haar veel succes in haar nieuwe functie.
Twee medewerkers van Bahay Aurora hebben onlangs hun eerste vaccinatie tegen Corona gehad.
Het was zoals gebruikelijk erg ingewikkeld. Angel en Benji werken dan wel in Baras maar daar wonen ze niet.
Ook had het buurtschap slechts 15 injecties. Het is dus knap lastig om de vaccinaties te krijgen.
Familie en vrienden gaan altijd voor op de Filipijnen (Amigo-amiga systeem).
Arlene heeft hier vele uren voor aan de telefoon gehangen en de strijd voor de volgende vaccinaties is in volle gang.
Dat gaat dus nog heel wat gelobby en telefoontjes kosten maar dat is ze wel gewend, niks is eenvoudig op de
Vorig jaar was de opbrengst van onze farm (gefinancierd door AFAS) tijdens de natte tijd goed maar tijdens de droge tijd gering. Dat kwam doordat het verstikkend heet is in de droge tijd (klimaatverandering, temperaturen van 50 graden zijn nu normaal) en daardoor was de grond dor en droog. Natuurlijk gaven we met een gietertje wel water maar dat is natuurlijk geen doen op een halve hectare, twee keer per dag. Derhalve hadden we een vrij lage opbrengst in de droge periode.
Lamento een studentenorganisatie heeft ons gesteund om sproeimateriaal en waterleidingen aan te leggen vanaf de pomp zodat het hele stuk land gemakkelijk besproeid kan worden, dat doen we twee keer per dag. Het resultaat is verbluffend, we hebben nu in de droge tijd net als in de natte tijd vrijwel elke dag volop groente. Dat komt ook omdat we in tijdvakken planten zodat niet alles tegelijk gereed is om te oogsten.
Naast de farm hebben we nu een functionerende aquaponics bij Bahay Aurora. We houden hier meervallen (vis) in combinatie met waterspinazie. Ook dat loopt erg goed, de waterspinazie oogsten we regelmatig en de vis is binnenkort groot genoeg om van te eten.
Dan hebben we nog onze dames van het begeleid kamerbewoning project die ieder een eigen groente tuintje hebben zodat ze kunnen leren om groente te kweken, ook dat loopt prima. Ela, een begeleider heeft groene vingers en zij begeleid de dames.
Dat we zelf groente kweken is helaas bittere noodzaak. Kool in de supermarkt kost het astronomische bedrag van € 11,23 per kg. Andere groentes kosten ook veel meer dan hier in Nederland, het gevolg is dat niemand meer groente eet. Het gevolg daarvan zijn allerlei ziektes die niet behandeld worden omdat de ziekenhuis dicht zitten i.v.m. corona patiënten.
We zijn gelukkig tijdig begonnen met onze plant activiteiten en hierdoor kunnen we onze exploitatie kosten drukken. Ik ben ervan overtuigd dat andere NGO’s in Manila vrijwel zeker veel hogere exploitatiekosten ervaren. Dat is triest omdat de kinderen het juist nu dubbel hard nodig hebben.
Dear donators, I like to introduce myself to all of you, I’m Josie Talavera, I’m 44 years old living in Morong. I have 3 kids.
It is so nice to work in Bahay Aurora because the people are kind. The management is great and we work as a team.
I learned to have a lot of patience in dealing with the different kinds of behavior of the kids in Bahay Aurora. We do not give medication so we experience quite a bit of acting out behavior since most of our kids have traumatic expierences on early age. Some are ADHD and almost all have brain damage to a certain extend due to malnutrition on early age. The proper approach to deal with every child takes time and is complicated , but the more the children trust you as a worker the easier it becomes to reach them and to deal with them. The first year was really quite difficult. I needed to adjust a lot to adapt to the children and to the way we work, it is truly quite professional even though it seems it is such an easy going job. As time passes by I get used to this work and I truly love it by now. The work became rewarding in a way I never expected, it is all about love. As a person I learned a lot in Bahay Aurora, about the children, about procedures, about dealing with problems, all very professional. I’m so proud and happy to be a member of this unbelievable great team, we help and support each other. I earned to teach good conduct and moral values to the kids. Our presentations are really helping the kids a lot. I may be a strict person but teaching kids good conduct they need to adjust, it is normal for kids to resist. I feel the kids all respect me for being strict. I can notice they love me as for who I am, you need to consistent, show example and predictable behavior. I love the kids also, I treat them almost as my family, guiding and instructing them to improve their behavior. Bahay Aurora is a small institution that’s why we know all the kids so well. They feel safe with us, much better than in a big institution where kids are a number.
I appreciate your ongoing support for Bahay Aurora, I salute you all for that.
My story began in 1992 at the age of 2 when my mother, a Filipino native from the province of Leyte, became the very first donator of children’s home Bahay Aurora in the Philippines. The children’s home is an initiative by my parents’ dear friends Herke (from Leeuwarden) and his wife Arlene (from Baras, Rizal, Philippines), who wanted to help street children and orphans in the Philippines after getting inspired by the dreams of Arlene’s mother ‘Inang’ Aurora Ramos Santiago.
I was raised in the Netherlands in a family of four with one older brother and we visited the Philippines not that much. It was quite expensive at the time but somehow we managed it to find our way to our Manila-based family even now and then. My mother’s generation of brothers and sisters were the first one to finish their college and university degree which made it possible for me and my cousins to grow up with education as well. As a little kid I was fascinated by my cousins who were constantly working their way up in school to change their lives for good. Without any education in the Philippines you have to come from really, really far to have a normal life. I remember my elder cousin Emmylou crying in the car as we dropped her off at high school in 1995. She was so stressed about her school results and she asked my father to help her, because she didn’t want to end up without any money in the Philippines.
In July 2005, I was 15 years old at the time, we organized a big family holiday to the island of Boracay. With 20 family members and friends we traveled on a 12 hour boat trip to Boracay. The island was not yet overwhelmed by tourists from all over the world and everyday we had the beach for ourselves. What was supposed to be a memorable happy holiday turned out to become a life changing family trauma.
On an early sunny morning me and my 3 cousins Mikko, Emmylou and Warren decided to have a 7 A.M. wake up swim in the crystal blue water at White Beach. The rest of the family was in our apartment preparing breakfast. We jumped off a boat, around 20 meters from the coast. With low tide at the time, you could see the whitest sand trough the water at a depth of 1,5 meters. As we were jumping from the boat and waited in the water for the rest to join, my cousin Warren didn’t jump. He dove straight in to the water. Slowly he floated up to the surface with his back turned to my eyes and the upcoming hot sun in the sky. I started joking that it was not funny to scare your cousins like this. From joking around I started screaming and turned him towards me. He didn’t move. As my cousins Mikko and Emmylou started to panic, a family friend who was a Manila policeman, kind of ‘ran’ 20 meters in to the water and pulled Warren out of my hands. I was clearly in shock and couldn’t move an inch. I still don’t know how I got back to the beach but I remember a 40 year old American man ran across the beach to give my cousin mouth-to-mouth resuscitation. It was too late. My dear cousin died in my arms on that peaceful Boracay morning. That same day my cousin Warren and his parents were transported by plane back to Manila, as the rest of the family followed one day later on again a 12 hour boat trip. It changed our lives for good and we had to recover from this tragedy as a family.
Two days after the funeral my parents took me and my brother to their friends Herke and Arlene who were managing the Bahay Aurora children’s home just 2 hours outside Manila. I was clearly traumatized and I had trouble understanding what was going on in the children’s home. I tried to talk to the kids but I couldn’t. I ended up hanging out with my brother and their daughter Angelique, watching movies in their house on the compound. Herke and Arlene showed their respect by telling us how sorry they are for our loss. Somehow it was comforting and I started to relax. I really appreciated the warm welcome from the staff and the kids and we stayed for one night and two days.
When returning to the Netherlands I moved on with my life. The second year of high school was about to start. I didn’t quite talk about the accident. One year later I met my girlfriend Hansje and after high school, just before I graduated in Applied Psychology in Leiden, I wanted to go back to Bahay Aurora. I had so many mixed memories about this place, but somehow I wanted to be there for the children. I wanted to do something with everything I learned and I was sure Bahay Aurora was the perfect place to give back to the country that has inspired me in so many different ways.
I remember walking in to Bahay Aurora in the year of 2012 as an intern and the first conversation I had with the kids was with a 9 year old little girl, her name is Merly. She showed me that she could talk a little bit Dutch and that she is really good in sports. She was in Bahay Aurora for already 1 year together with her 2 elder sisters. That same night we had diner and another girl, who still lives in Bahay Aurora, just missed out on the last piece of rice. To my surprise all the other kids voluntarily came up to her to give a piece of their plate. Can you imagine this when you realize these kids grew up on a garbage belt in the slumps of Manila, without any food for days? From this moment I knew this was a magical place and after my time as an intern, I returned to Bahay Aurora every year, sometimes even twice. The staff became really close friends and I started praying for the future of the kids. It feels like I grew up with most of the kids for the time they were admitted in the children’s home. They taught me everything about life and that love will get you through the day. As long as you are passionated about the future, you can make it.
Around christmas 2016, Herke and Arlene who were still very close friends of my parents, visited us in our home in the Netherlands. With Herke I talked about the future of Bahay Aurora and how ‘we’ can make sure that in the upcoming years Bahay Aura will continue saving lives. How we can provide them with education, food, shelter and more importantly: a family. We have to make sure that our Bahay Aurora children will give their very own children the chance to go to school as well. With education they can change the world. They will raise better families and they will always fight against poverty in an acceptable way. With education they can help people who are in need, even when they don’t want anything in return.
In 2017 I entered the Bahay Aurora board as a volunteer, which is based in the Netherlands. I felt so inspired and motivated to help the board to make a difference for the kids. Since 2012 I followed the kids growing up from street children to mature passionated students. Like Eric and Rodel, who were found in a box on a Manila garbage belt and now are college graduates and still very close friends of mine. Or family should I say.
Right now I’m sitting in a plane and every year I’m flying back to the Philippines. It breaks my heart knowing that I have to leave again after 7 days. I am blessed for everything I have in life and I will continue doing everything I can for the kids of Bahay Aurora. Not alone, but together with everyone from the Bahay Aurora family: the staff, the kids, the volunteers, but also with my friends, sponsors and my very own family in the Netherlands. Thank you to everyone who is involved with the mission of Bahay Aurora. It really changed my life, forever.
Let all things be done in love,
Tom
